INTRODUCTION

จาก Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Les_Huguenots

Les Huguenots is a French opera by Giacomo Meyerbeer, one of the most popular and spectacular examples of the style of grand opera. The opera is in five acts and premiered in Paris in 1836. The libretto was written by Eugène Scribe and Émile Deschamps.

อุปรากร เรื่อง Les Huguenots เลส์​ฮูการ์นอตซ์ หรือ เลสูกุเวโน เป็นอุปรากรฝรั่งเศส เขียนโดย Giacomo Meyerbeer จาโคโม ไมเยอร์เบียร์ เป็นตัวอย่างของ Grand Opera ที่น่าสนใจและได้รับความนิยม ในภายหลัง เรื่องนี้มีห้าองก์และแสดงรอบพรีเมียร์ในครั้งแรกที่ปารีส ในปี 1836 เนื้อเพลง (Libretto) เขียนโดย Eugène Scribe และ Émile Deschamps

จาก พจนานุกรมศัพท์ดุริยางคศิลป์ ของศาสตราจารย์ ดร.​ณัชชา พันธุ์เจริญ ให้คำจำกัดความไว้ดังนี้

Huguenots, Les (ฝ) [เล สู กุ เว โน] ชื่อ อุปรากร แต่งโดยไมเยอร์เบียร์ เมื่อปี 1836

ชีวประวัติของเมเยอร์แบร์ Giacomo Meyerbeer

ชิ รายงาน

Giacomo Meyerbeer Early years Giacomo Meyerbeer (5 September 1791 – 2 May 1864) was a noted German-born opera composer, and the first great exponent of Grand Opera. At his peak in the 1830s and 1840s, he was the most famous and successful composer and producer of opera in Europe, yet is virtually unknown today. Giacomo Meyerbeer (5 September 1791 – 2 May 1864)

เมเยอร์เบียร์ เป็นชาวเยอรมัน ผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง ในด้านการประพันธ์เพลงอุปรากรและเป็นผู้แรกที่สร้างผลงานมหาอุปรากรที่ดีที่สุด เขาโด่งดังมากในช่วง 1830-1840 มีผลงานและประสบความสำเร็จอย่างมากมายกับการสร้างอุปรากรในยุโรป

Meyerbeer was born to a Jewish family in Tasdorf (now a part of Rüdersdorf), near Berlin with the name Jacob Liebmann Beer. His father was the enormously wealthy financier Jacob Judah Herz Beer (1769-1825) and his much-beloved mother, Amalia Liebmann Meyer Wulff (1767-1854) also came from the wealthy elite. Their other children included the astronomer Wilhelm Beer and the poet Michael Beer.

เมเยอร์เบียร์ เกิดในครอบครัวชาวยิว ในเมือง Tasdorf (ปัจจุบันคือ เมือง Rudersdorf) ใกล้กับ Berlin เขาเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย บิดาของเขาคือ Jacob Liebmann Beer และแม่คือ Amalia Liebmann Meyer Wulff และเขามีพี่น้องอีก 2 คน คือ Wilhelm Beer และ Michael Beer เป็นนักกวี

Meyerbeer’s first keyboard instructor was Franz Lauska (b. 1764), a pupil of Johann Georg Albrechtsberger and a favoured teacher at the Berlin court.[1] Meyerbeer also became one of Muzio Clementi’s pupils while Clementi was in Berlin, and old Clementi himself, although he had long given up teaching, was so much struck, during a visit to Berlin, with the promise displayed in the boy’s performance as to consent to give Meyerbeer lessons. Meyerbeer made his public debut in 1801 playing Mozart’s D Minor Piano Concerto in Berlin. The Allgemeine musikalische Zeitung reported: ‘The amazing keyboard playing of young Bär (a Jewish lad of 9 [sic]), who carried off the difficult passages and other solo parts with aplomb, and has fine powers of rendition even more rarely found in one of his age, made the concert even more interesting’.[2]

เขาเริ่มเรียน keyboard กับ Franz Lauska และต่อมาก็เป็นลูกศิษย์ของ Johann Georg Albrechtsberger และเรียนกับอาจารย์ในราชสำนักเบอร์ลิน Mayerbeer ได้กลายเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของ Muzio Clementi ในขณะที่ Clementi นั้นอยู่ที่เมืองเบอร์ลิน

Throughout his youth, although he was determined to become a musician, Meyerbeer found it difficult to decide between playing and composition. Certainly other professionals in the decade 1810-1820, including Moscheles, considered him amongst the greatest virtuosi of his period. In his youth Beer (as he then was) studied with Antonio Salieri and the German master and friend of Goethe, Carl Friedrich Zelter. Realizing, however, that a full understanding of Italian opera was essential for his musical development, he went to study in Italy for some years, during which time he adopted the first name Giacomo. The ‘Meyer’ in his surname he adopted after the death of his great-grandfather. It was during this time that he became acquainted with, and impressed by, the works of his contemporary Gioachino Rossini.

ตลอดเวลาที่ผ่านมามันทำให้ Meyerbeer รู้สึกว่าเป็นเรื่องยากที่จะเลือกระหว่างการเป็นผู้เล่นกับผู้ประพันธ์เพลง แต่เขาเลือกที่จะเป็นนักเล่นดนตรี ในช่วง ค.ศ. 1810-1820 Moscheles (Isaac Ignaz Moscheles, Bohemian composer and piano virtuoso) และเหล่าอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญนั้นได้ลงความเห็นว่า Meyerbeer เป็นนักดนตรีที่เล่นได้เยี่ยมยอดคนหนึ่ง​ เมเยอร์เบียร์ศึกษาและร่วมเรียนไป พร้อมกับ Antonio Salieri, Carl Friedrich Zelter, Goethe และเพื่อนๆ ความสนใจในงาน Italian opera ทำให้ เขาเรียนและค้นคว้าและบางครั้งเขาก็ไปที่อิตาลี ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกับที่เขาถูกเรียกขนานนามใหม่ว่า Giacomo โดยตั้งชื่อตามนักประพันธ์เพลงในสมัยนั้น คือ รอซซินี Gioachino Rossini (ผู้แต่งอุปรากร The Barber of Seville และ William Tell อันโด่งดังนั่นเอง) ส่วน Meyer นั้นก็เป็นนามสกุลที่นำมาใช้หลังจากปู่ทวดของเขาได้เสียชีวิตลง หลังจากนั้นชื่อ Giacomo Meyerbeer ก็ได้กลายมาเป็นที่รู้จัก

ประวัติของเพลง

เพลิน รายงาน

Grand Opera

จากพจนานุกรมฯ
Grand Opera อุปรากรชุดใหญ่ คือ อุปรากรขนาดยาวมีการขับร้องต้งแต่ต้นจนจบ นักร้องนำต้องมีความสามารถสูงทั้งด้านการขับร้องและการแสดง มีเนื้อเรื่องเข้มข้น มักจบด้วยความเศร้า ฉากและเวทีตกแต่งตามเนื้อเรื่อง อาจมีบัลเลต์ด้วย

Meyerbeer’s name first became known internationally with his opera Il crociato in Egitto (premiered in Venice in 1824, and produced in London and Paris in 1825; incidentally the last opera ever to feature a castrato), but he became virtually a superstar with Robert le Diable (Robert the Devil, with libretto by Eugène Scribe and Casimir Delavigne), produced in Paris in 1831 and regarded by some as the first grand opera, although this honor rightly belongs to Auber’s La muette de Portici. The fusion of dramatic music, melodramatic plot and sumptuous staging proved a sure-fire formula which Meyerbeer repeated in Les Huguenots (1836), Le prophète (1849), and L’Africaine, (produced posthumously, 1865). All of these operas held the international stage throughout the 19th century, as did the more pastoral Dinorah (1859). However, because they were expensive to stage, requiring large casts of leading singers, and subject to consistent attack from the prevalent Wagnerian schools, they gradually fell into desuetude. Meyerbeer left Paris for Berlin in 1842 to take the post of Court musical director, but returned to Paris in 1849. Meyerbeer’s immense wealth (increased by the success of his operas) and his continuing adherence to his Jewish religion set him apart somewhat from many of his musical contemporaries. They also gave rise to malicious rumours that his success was due to his bribing musical critics. Richard Wagner (see below) accused him of being interested only in money, not music. Meyerbeer was, however, a deeply serious musician and a sensitive personality. He philosophically resigned himself to being a victim of his own success. Meyerbeer was interred in the Berlin Jewish cemetery in Schönhauser Allee, amongst other members of the Beer family. Meyerbeer’s extensive diaries and correspondence miraculously survived the turmoil of 20th century Europe and are now being published (6 volumes so far out of 7 – the diaries alone have been published in an English translation in 4 volumes). They are an invaluable source for the history of music and the theatre in the composer’s time.

ผลงานโอเปร่าชิ้นแรกที่ทำให้เมเยอร์แบร์เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในสากล คือเรื่อง II crociato in Egitto โดยแสดงครั้งแรกรอบพรีเมียร์จัดขึ้นที่เมืองเวนิส ในปี 1824 และเขามีชื่อเสียงเป็นอันมากจากผลงานเรื่อง Robert le Diable (Robert the Devil) เรื่องนี้เขียนเนื้อเพลง (libretto) โดย Eugène Scribe and Casimir Delavigne โปรดิวซ์ที่ฝรั่งเศส

ผลงานต่างๆ ของเมเยอร์แบร์ที่มีทั้งความเรื่องราวที่เป็นดราม่า (drama) รวมไปถึงดนตรีที่ถูกแสดงออกมาได้พิสูจน์ให้เห็นชัดเจนใน grand opera เรื่อง Les Huguenots (1836), Le prophète (1849) และ L’Africaine (1865) ซึ่งโอเปร่าทั้งหมดนี้ถือว่าเป็นโอเปร่าที่มีความสำคัญเป็นอย่างมาก

Background เบื้องหลังการเขียนเพลงนี้

Les Huguenots was some five years in creation. Meyerbeer prepared carefully for this opera after the sensational success of Robert le diable, recognising the need to continue to present lavish staging, a highly (melo)dramatic storyline, impressive orchestration and virtuoso parts for the soloists – the essential elements of the new genre of Grand Opera. Coming from a wealthy family, Meyerbeer could afford to take his time, dictate his own terms, and to be a perfectionist. The very detailed contract which Meyerbeer arranged with Veron, director of the Opéra, for Les Huguenots (and which was drawn up for him by the lawyer Adolphe Crémieux) is a testament to this.[1] Whilst Meyerbeer was writing the opera, another opera with a similar setting and theme (Le Pré aux clercs by Hérold) was also produced in Paris (1832); Hérold’s work like Meyerbeer’s was extremely popular in its time, although now forgotten.

เมเยอร์แบร์ได้เตรียมการแต่งเรื่อง Les Huguenots เป็นอย่างดีหลังจากที่เขาประสบความสำเร็จ ในการแต่งโอเปร่าเรื่อง Robert le diable สำหรับโอเปร่าเรื่อง Les Huguenots เขาได้ตระหนักถึงการแสดงบนเวทีอย่างมาก รวมไปถึงเรื่องราวที่มีความเป็นดราม่าอย่างสูง และการแสดงทางด้านอารมณ์ผ่านทางดนตรีในแต่ละส่วนต่างๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นองค์ประกอบที่มีความสำคัญสำหรับ grand opera

Performance history

Les Huguenots was premiered at the Paris Opéra on 29 February 1836 (conductor: François Antoine Habeneck), and was an immediate success. Both Adolphe Nourrit and Cornélie Falcon were particularly praised by the critics for their singing and performances. It was indeed Falcon’s last creation before her voice so tragically failed. Berlioz called the score ‘a musical encyclopaedia’. Uniquely, Les Huguenots was performed at the Opéra more than 1,000 times (the 1,000th performance being on 16 May 1906).[2] Its many performances in all other of the world’s major opera houses give it a claim to being the most successful opera of the 19th century. Other first performances included London (Covent Garden Theatre), 20 June 1842), and New Orleans on 29 April 1839. Due to its subject matter it was sometimes staged under different titles such as The Guelfs and the Ghibellines (in Vienna before 1848), Renato di Croenwald in Rome, or The Anglicans and the Puritans (in Munich), to avoid inflaming religious tensions among its audiences.[3] (In Soviet Russia it was given a new libretto as Dekabristi (The Decembrists)). The work was chosen to open the present building of the Covent Garden Theatre in 1858. During the 1890s, when it was performed at the Metropolitan Opera, it was often called ‘the night of the seven stars’, as the cast would include Lillian Nordica, Nellie Melba, Sofia Scalchi, Jean de Reszke, Édouard de Reszke, Victor Maurel and Pol Plançon.

สำหรับการแสดงครั้งแรกในเรื่อง Les Huguenots จัดแสดงขึ้นที่ฝรั่งเศสในวันที่ 29 กุมภาพันธ์ 1836 ซึ่งก็ได้รับการตอบรับและความสำเร็จอย่างทันทีทันใด โดยที่โอเปร่า Les Huguenots นี้ได้ถูกแสดงมากกว่า 1000 พันครั้ง จึงถือได้ว่าเป็น Grand opera ที่ได้ประสบความสำเร็จอย่างมากที่สุดในศตวรรษที่ 19

Synopsis เรื่องย่อ

Palmy รายงาน

The plot of the opera culminates in the historical St. Bartholomew’s Day Massacre in 1572 in which thousands of French Huguenots (Protestants) were slaughtered by Catholics in an effort to rid France of Protestant influence. Although the massacre was a historical event, the rest of the plot, which primarily concerns the love between the Catholic Valentine and the Protestant Raoul, is wholly a creation of Scribe.

เค้าโครงเรื่องของอุปรากรเรื่องนี้เกิดจากเรื่องราวประวัติศาสตร์วันสังหารหมู่ของ นักบุญบารโธโลมิว (St. Bartholomew’s Day Massacre) ในปี 1572 ที่ซึ่งมีคนฝรั่งเศสนับถือศาสนาคริสต์นิกายโปรแตสแตนท์ (หรือเรียกอีกชื่อนึงว่า French Huguenots) ถูกสังหารหมู่ โดยคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกเพื่อพยายามจะขจัดอิทธิพลของคนฝรั่งเศสนิกายโปรแตสแตนท์ออกไป ถึงแม้ว่าการสังหารหมู่จะเป็นเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ แต่เค้าโครง เรื่องที่เหลือโดยแรกเริ่มคำนึงถึงความรักระหว่างวาเลนไทน์ (Valentine) ซึ่งเป็นคาทอลิก ร้องในเสียงโซปราโน และราอูล (Raoul) ซึ่งเป็นโปรแตสแตนท์ ร้องในเสียงเทเนอร์ เรื่องราวความรักนี้เป็นการแต่งขึ้นใหม่

ตัวละคร

Role	Voice type	Premiere Cast, February 29, 1836 (Conductor: François Antoine Habeneck)
Raoul de Nangis, a Huguenot	tenor	Adolphe Nourrit
Comte de Nevers, a Catholic nobleman	baritone	Dérivis
Marcel, Raoul’s servant	bass	Nicolas Levasseur
Comte de St. Bris, father of Valentine		Serda
Valentine, fiancée, later wife, of Nevers	soprano	Cornélie Falcon
Marguerite de Valois, Queen of France and Navarre	soprano	Julie Dorus-Gras
Urbain, a page	mezzo-soprano	Marie Flécheux
Chorus: citizens, soldiers, gypsies etc

Act 1 A short orchestral prelude, featuring the Lutheran chorale Ein feste Burg, replaces the extended overture Meyerbeer originally intended for the opera. We are at the chateau of the (Catholic) count of Nevers, who is entertaining his fellow noblemen. They await the arrival of Raoul, and are surprised to hear that this emissary of the Court is a Huguenot. After a drinking song at Raoul’s entry, the newcomer is prevailed upon to give a tale of love. Raoul tells of an unknown beauty he has rescued and fallen in love with. (With a daring and unusual stroke of orchestration, Meyerbeer accompanies this aria with a solo viola d’amore). Raoul’s Protestant servant Marcel is shocked to see his master in such wicked company and sings a hearty Protestant prayer (to the tune of ‘Ein fester Burg’). He then sings a Huguenot battle song from the siege of La Rochelle, Pif, paf. The arrival of a mysterious lady stranger to speak to Nevers (off stage) interrupts the proceedings. Raoul recognises her as his mysterious beauty. In fact she is Nevers’s intended bride, Valentine (daughter of St. Bris), instructed by the Queen to break off her engagement. Enter the page Urbain, with a secret message for Raoul, daring him to come blindfold to a secret rendezvous.

องก์ที่ 1 บทบรรเลงนำวงดุริยางค์แบบสั้น (Short orchestral prelude) การนำเสนอบทเพลงอายเนอ เฟสเต เบิร์ก คอราล ลูเธอแรน (the Lutheran chorale Ein feste Burg) แทนที่บทบรรเลงโหมโรงดั้งเดิมของ เมเยอร์เบียร์ (Meyerbeer) ที่ถูกยืดออกสำหรับอุปรากร เรากำลังอยู่ในปราสาทของ ขุนนางเนเวอร์(คาทอลิก) ผู้ซึ่งกำลังรื่นรมย์อยู่กับเพื่อนขุนนางของเขา พวกเขารอคอยการมาถึงของราอูล และก็ประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าฑูตของสภาเป็น Huguenot หลังจากเพลงแห่งการดื่มของการเข้ามาของราอูล ผู้ซึ่งเข้ามาใหม่ได้พยายามบอกถึง เรื่องราวของความรัก ราอูลบอกถึงผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก เขาได้ช่วยชีวิตเธอ ไว้และตกหลุมรักเธอ (ด้วยลีลาโลดโผนและการเล่นที่ไม่ปกติของวงดุริยางค์ในช่วงนี้ เมเยอร์เบียร์ใช้ช่วงเดี่ยววิโอลาที่เต็มไปด้วยความรัก) คนรับใช้ของราอูลที่เป็นโปรแตสแตนท์ตกใจเมื่อเขาเห็นเจ้านายของเขาอยู่กับกลุ่มคนอธรรมและร้องเพลงสวดโปรแตสแตนท์อย่างเป็นมิตร (ในบทเพลงของ ‘Ein fester Burg’) ดังนั้นเขาจึงร้องเพลง แห่งสนามรบจาก the siege of La Rochelle ชื่อว่า Pif, paf การมาถึงของผู้หญิงแปลกหน้าลึกลับคนนึงเพื่อพูดกับเนเวอร์ (ลงจากเวที) ขั้นการดำเนินเรื่อง ราอูลจำเธอได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงสวยลึกลับคนนั้นของเขา จริงๆ แล้วเธอเป็นเจ้า สาวของเนเวอร์ที่ถูกเตรียมไว้ชื่อวาเลนไทน์ (ลูกสาวของนักบุญบริส) ที่ถูกสั่งสอนโดย ราชินีให้ยกเลิกการหมั้นหมายของเธอ เข้ามาสู่ฉาก Urbain ด้วยข้อความลับถึงราอูล เพื่อท้าทายความกล้าให้เขาเอาผ้าปิดตามาในสถานที่นัดพบลับๆ (คำว่า Rendezvous เป็นคำฝรั่งเศส อ่านว่า รองเดอส์วูส แปลว่า ที่นัดพบ)

Act 2 The chateau and gardens of Chenonceaux. Queen Marguerite looks into a mirror held by her enamoured page Urbain, and sings the virtuoso pastorale, O beau pays de la Touraine. Valentine enters and reports that Nevers has agreed to break the engagement. Marguerite’s entourage of ladies enter dressed for bathing – cue for a ballet. Raoul enters blindfolded and the ladies tease him. With his sight restored, the Queen orders Raoul to marry Valentine to cement relations between the Protestant and Catholic factions. In a complex final ensemble, while a chorus of nobles swears friendship, Raoul, who believes Valentine is the mistress of Nevers, refuses to comply with the Queen’s command. The nobles then swear revenge, and Marcel reproaches Raoul for mixing with Catholics.

องก์ที่ 2 ณ พระราชวังและสวนของ Chenonceaux ราชินี Marguerite มองเข้าไปในกระจกและ ร้องเพลงปัสโตราล (pastorale บทเพลงบรรยายธรรมชาติ) ที่ชื่อ O beau pays de la Touraine เพลงนี้แสดงถึงความสามารถของผู้โซโล่ เมื่อวาเลนไทน์เดินเข้ามาและรายงานว่าเนเวอร์ตกลงที่จะล้มเลิกการหมั้นหมาย คณะผู้ติดตามหญิงของ Marguerite นำชุดสำหรับอาบนำ้เข้ามา–เป็นแถวบัลเล่ห์ ราอูลเดินเข้ามา และมีผ้าปิดตาไว้และผู้หญิงทั้งหลายไดล้อเขา เมื่อตาของเขาถูกเปิดออกราชินีได้สั่งให้ เขาแต่งงานกับวาเลนไทน์เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างโปรแตสแตนท์และ คาทอลิก ในเรื่องความขัดแย้ง ในการเล่นรวมกันที่ซับซ้อนตอนท้ายขณะที่นักร้องประสานเสียง ของขุนนางร้องถึงการสาบานความสัมพันธ์ในความเป็นเพื่อน ราอูลซึ่งเชื่อว่าวาเลน ไทน์เป็นนายผู้หญิงของเนเวอร์ปฏิเสธที่จะยอมทำตามคำสั่งของราชินี ดังนั้นขุนนางจึง สาบานว่าจะแก้แค้น และ Marcel เข้ามาหาราอูลเพื่อปะปนกับคาทอลิก

Act 3 Paris, the ‘Pré aux clercs’ on the left bank of the Seine, at sunset. The act opens with extensive scene setting of citizens, soldiers, church-goers and gypsies. Valentine has just married Nevers, but remains in the chapel to pray. Marcel delivers a challenge from Raoul. Saint-Bris decides to attack Raoul, but is overheard by Valentine. A watchman declares curfew (the scene anticipating a similar one in Wagner’s Die Meistersinger). Valentine, in disguise, tells Marcel of the plot against Raoul. The duel is interrupted by rival factions of Protestant and Catholic students, and only the arrival of the Queen stems the chaos. Raoul realises that Valentine has saved him and that his suspicions of her were unfounded – however, now she is wedded to his enemy. Nevers leads her away in a splendid procession.

องก์ที่ 3 ณ กรุงปารีส ‘Pré aux clercs’ บนชายฝั่งของแม่นำ้ Seine ในยามพระอาทิตย์ตก ฉากเปิดกว้างด้วยประชาชน, ทหาร, ผู้คนที่ไปโบสถ์ และชาวยิปซี วาเลนไทน์เพิ่ง แต่งงานกับเนเวอร์แต่พวกเขายังคงอยู่ในโบสถ์เพื่ออธิษฐาน Marcel ปลดปล่อยคำ ท้าทายจากราอูล นักบุญบริสตัดสินใจที่จะโจมตีราอูลแต่ถูกห้ามโดยวาเลนไทน์ ผู้ดูแลประกาศกำหนดเวลาที่ห้ามออกจากบ้านในยามวิกาล(ฉากนี้มีคาดเดาไว้ล่วงหน้า เหมือนกับ Die Meistersinger ของ Wagner) วาเลนไทน์ปลอมตัวมาบอกแผนที่ใช้ต่อต้าน ราอูลกับ Marcel การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายถูกขัดโดยคู่แข่งที่ขัดแย้งกันของนักเรียน โปรแตสแตนท์และคาทอลิก และการมาถึงของราชินีเป็นสะพานสู่ความยุ่งเหยิง ราอูล ตระหนักว่าวาเลนไทน์ได้ช่วยเขาไว้และความคลางแคลงใจของเขาต่อเธอนั้นไม่เป็น ความจริง – อย่างไรก็ตามเธอได้แต่งงานกับศัตรูของเขาซึ่งมันไม่ได้นำเธอจากไปใน กระบวนการที่รุ่งโรจน์

เมย์ รายงาน

Act 4 A room in Nevers’ Parisian town-house. Valentine, alone, is surprised by Raoul who wishes to have one last meeting with her. The sound of approaching people leads Raoul to hide behind a curtain, where he hears the Catholic nobles, accompanied by three monks, who bless their swords, pledge to murder the Huguenots. Only Nevers does not join in the oath. This scene is generally judged the most gripping in the opera, and is accompanied by some of its most dramatic music. When the nobles have departed, Raoul is torn between warning his fellows and staying with Valentine, but finally duty triumphs over love. Valentine faints as Raoul makes his escape.

องก์ที่ 4 ณ ห้องหนึ่งในกรุงปารีส ที่บ้านพักของ Nevers: ในขณะที่ Valentine อยู่คนเดียว Raoul หวังจะทำให้เธอประหลาดใจโดยการมาหาเธอ เพื่อหวังจะได้มีโอกาสพบกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ต้องชะงัก และหลบอยู่หลังผ้าม่าน เนื่องจากได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา คนกลุ่มนั้นก็คือ พวกผู้ดีขุนนางชั้นสูงชาวคาทอลิก และนักบวชอีก 3คน ซึ่งกำลังสวดอวยพร และร่วมกันปฏิญาณให้พวกเขา เพื่อที่จะไปฆ่าพวก Huguenots เพียงแต่ Nevers ไม่ได้ร่วมคำสัตย์สาบานนี้ด้วย ฉากนี้เป็นฉากที่จับใจที่สุดในโอเปร่าเรื่องนี้ และฉากนี้ก็ใช้เพลงประกอบที่ให้อารมณ์มาก เพราะหลังจากที่พวกกลุ่มขุนนาง และนักบวชแยกย้ายกันออกไป Raoul ก็อยู่ในช่วงสับสน ตัดสินใจว่าจะอยู่กับคนรักดี หรือจะไปเตือนพรรคพวกดี แต่ในที่สุด Raoul ก็เลือกที่จะหนีไป ทำให้ Valentine ถึงกับเป็นลม

Act 5 Scene I A ballroom. The Protestants are celebrating the marriage of the Queen to Henry of Navarre. The tolling of a bell interrupts the proceeding, as does the entrance of Raoul, who informs the assembly that the second stroke was the signal for the Catholic massacre of the Huguenots. Scene II A cemetery – in the background a ruined Protestant church. Nevers dies protecting Marcel, who is wounded; Valentine agrees to become a Protestant to marry Raoul and Marcel carries out the nuptials. A ‘chorus of murderers’ shoots all three, after they express their vision of heaven, ‘with six harps’.[4] They are finally murdered by St. Bris and his men, he realising only too late that he has killed his own daughter. (Cf. the closing scene of Fromental Halévy’s opera, La Juive, libretto also by Scribe, produced a year earlier than Les Huguenots). The entrance of the Queen, and the chorus of soldiers singing ‘God wants blood!’, bring the opera to a close.

องก์ที่ 5 ฉากที่ 1 ในห้องโถงใหญ่ ขณะที่พวก Protestants (โปรแตสแตนท์ แปลว่า ผู้ต่อต้าน ใช้เรียกคริสเตียนนิกายโปรแตสแตนท์) กำลังเลี้ยงฉลองงานแต่งงานของพระราชินีกับเฮนรี่ แห่ง นาวาร์ เสียงกริ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะ เสียงกริ่งนั้นคือ ราอู ผู้ซึ่งมาบอกข่าวเรื่องที่พวกCatholic (คาทอลิก แปลว่า จักรวาล Universal คริสต์นิกายคาทอลิก หรือคนไทยเรียกว่า คริสตัง ซึ่งมาจากคำว่า Christian เช่นเดียวกัน) วางแผนสังหารพวกฮิวนอต เมื่อระฆังตี 2 ที

ฉากที่ 2 ณ ป่าช้าฝังศพ ในฉากหลังที่เป็นโบสถ์ของพวก Protestant: Nevers เสียชีวิต เนื่องจากปกป้อง Marcel ที่ถูกทำร้ายบาดเจ็บ Valentine ยอมที่จะเปลี่ยนมานับถือนิกาย Protestant เพื่อที่จะได้แต่งงานกับ Raoul โดยมี Marcelทำพิธีให้ Chorus of murderers ได้บรรเลงขึ้นหลังจากที่ทั้ง 3 ได้มองเห็นทางสว่าง มีพิณ 6 ตัว บรรเลง และในท้ายที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็ถูกฆ่าโดย St.Bris และพรรคพวก ที่เพิ่งมารู้ตอนหลังว่าฆ่าลูกสาวตัวเอง ฉากจบเป็นฉากที่พระราชินีเข้ามาพร้อมกับเสียงร้องประสานของเหล่าทหารในเพลง ‘God wants blood!’

** อ่านเนื้อเรื่องย่อเพิ่มเติมได้ที่ http://www.meyerbeer.com/Hug-syn.htm และเรื่องราวของ Opera ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ได้ที่ http://plato.acadiau.ca/courses/musi/callon/1253/read.htm#9

Influence อิทธิพลของอุปรากรเรื่องนี้

Following five years after Meyebeer’s own Robert le diable and a year after Fromental Halévy’s La Juive, Les Huguenots consolidated the genre of Grand Opera, in which the Paris Opéra would specialise for the next generation, and which became a major box-office attraction for opera houses all over the world. Hector Berlioz’s contemporary account is full of praise: with ‘Meyerbeer in command at the first desk [of violins] […] from beginning to end I found [the orchestral playing] superb in its beauty and refinement […] The richness of texture in the Pré-aux-Clercs scene [act III] […] was extraordinary, yet the ear could follow it with such ease that every strand in the composer’s complex thought was continually apparent – a marvel of dramatic counterpoint’.[5] The immense success of the opera encouraged many musicians, including Franz Liszt and Sigismond Thalberg, to create virtuosic piano works based on its themes.

อุปรากรเรื่องนี้ได้รับอิทธิพลมาจากเรื่อง Robert le diable เขียนโดย Meyerbeer เอง และเรื่อง La Juive ของ Fromental Halevy

Les Huguenots เป็นอุปรากรที่เปิดแสดงในกรุงปารีส และได้รับความนิยมอย่างสูงไปทั่วโลกในยุคนั้น นอกจากนี้ เพลงที่ใช้ในยังไพเราะจับใจ ด้วยเทคนิคที่แพรวพราว และโดดเด่น ทั้งการเลือกใช้เครื่องดนตรีก็น่าสนใจ จนทำให้นักแต่งเพลงที่มีชื่อเสียงในรุ่นหลัง เช่น Franz Liszt และ Sigismond Thalberg นำท่อน Theme จากในละครเรื่องนี้มาแต่งเป็นเพลงอีกด้วย ถือว่าละครเรื่องนี้เป็นละครที่ประสบความสำเร็จ และส่งอิทธิพลให้กับวงการดนตรี

บทวิเคราะห์วิจารณ์

ทำไม Meyerbeer ถึงมีความสำคัญกับ Grand Opera

จาก http://en.wikipedia.org/wiki/Grand_Opera

ช่วยกันรายงาน — ปลาทอง

Grand Opera is a genre of 19th-century opera generally in four or five acts, characterised by large-scale casts and orchestras, and (in their original productions) lavish and spectacular design and stage-effects, normally with plots based on or around dramatic historic events. The term is particularly applied to certain productions of the Paris Opéra from the late 1820s to around 1850, and has sometimes been used to designate the Paris Opéra itself, but is also used in a broader application in respect of contemporary or later works of similar monumental proportions from France, Germany, Italy and other European countries Paris at the turn of the nineteenth century drew in many composers, both French and foreign, and especially those of opera….Another important forerunner was Il crociato in Egitto by Meyerbeer, who eventually became the acknowledged king of the Grand Opera genre

Grand Opera อุปรากรขนาดใหญ่ ถือเป็น Genre ของอุปรากรในศ.19 แสดง 4-5 องก์ ด้วยนักแสดงและนักดนตรีครบเครื่องขนาดใหญ่ มักมีบัลเล่ต์ประกอบด้วย บางครั้งก็หมายถึง Paris Opera เพราะนิยมแสดงที่โรงละครชื่อนี้ แต่ก็มีแสดงที่อื่นอย่งเยอรมัน อิตาลี ฯลฯ​ ด้วย ผู้นำเพลงประเภทนี้ คือ Meyerbeer ไมเยอร์เบียร์ ถือว่าเป็น ราชาของอุปรากรขนาดใหญ่

A notable feature of Grand Opera as it developed in Paris through the 1830s was the presence of a lavish ballet, to appear at or near the beginning of its second act. This was required, not for aesthetic reasons, but to satisfy the demands of the Opera’s wealthy and aristocratic patrons, who were more interested in the dancers themselves than in the opera, and did not want their regular meal-times disturbed. The ballet therefore became an important element in the social prestige of the Opéra France

อุปรากรขนาดใหญ่ เกิดขึ้นตั้งแต่ 1830 ที่ปารีส เพื่อแสดงบัลเล่ต์ในช่วงองก์สอง ซึ่งเกิดขึ้นเพื่อสนองความต้องการของ ผู้อุปถัมภ์ (Patron) ทีี่อยากดูนักเต้นมากกว่านักดนตรี และไม่ต้องการให้มารบกวนเวลาอาหาร อาจแบ่งเป็นยุคๆ ได้ดังนี้

The first Grand Operas (1828–1829)
The golden age of Grand Opera — 1830–1850 Grand Operas of the 1850s and 1860s
Late French Grand Operas

Decline of French Grand Opera There are three distinctly separate aspects to the decline of French grand opera:

* Fewer new operas were being composed in the grand opera format as the style became less fashionable (and more expensive to produce)

* The disappearance of works from the repertory to make way for new fashions (e.g. verismo).

* Contempt for the format by the supporters of Wagnerian opera.

ความเสื่อมความนิยมของอุปรากรขนาดใหญ่
– ไม่ค่อยมีอุปรากรที่แต่งในลักษณะนี้
– repertoire (เรเพอร์ทัวร์ ชุดเพลงที่ใช้บ่อยๆ ) หรือ เพลงที่ใช้กับอุปรากรประเภทนี้สูญหายไป
– คนที่ชื่นชอบ อุปรากรแบบวากเนอร์ ดูถูก/ไม่ชอบ รูปแบบอุปรากรขนาดใหญ่นี้

List of performances of French Grand Operas at the Paris Opéra

รายชื่อเพลงอุปรากรขนาดใหญ่ของฝรั่งเศสที่แสดงที่โรงละคร Paris Opéra

จาก http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_performances_of_French_Grand_Operas_at_the_Paris_Op%C3%A9ra The following list gives number of performances of grand opera at the Paris Opera from première to 1962, (as given by Stéphane Wolff, Albert Soubies and other sources).

• La muette de Portici, (Auber), premiere 1828: 489 perf.; last in 1882.
• Guillaume Tell, (Rossini), premiere 1829: 911 perf.; last in 1930.
• Robert le diable (Meyerbeer), premiere 1831: 751 perf.; last in 1892; revived in 1984.
• Gustave III (Auber), premiere 1833: 168 perf.; last in 1853
• La Juive (Fromental Halévy), premiere 1835: 534 perf., last in 1934; revived in 2007.
• Les Huguenots (Meyerbeer), premiere 1836: 1120 perf.; last in 1936.
• Les martyrs (French version of Poliuto) (Donizetti), premiere 1840: 20 perf.; last in 1842.
• La reine de Chypre (Halévy), premiere 1841 152 perf.; last in 1878.
• Charles VI (Halévy), premiere 1843 61 perf.; last in 1850.
• Dom Sebastien (Donizetti), premiere 1843: 33 perf.; last in 1849.
• Jérusalem (Verdi), premiere 1847: 20 perf.; last in 1849.
• Le prophète (Meyerbeer), premiere 1849: 573 perf.; last in 1912.
• Les vêpres siciliennes (Verdi), premiere 1855: 81 perf.; last in 1864.
• La reine de Saba (Gounod), premiere 1862: 15 perf.; last in 1862.
• L’Africaine (Meyerbeer), premiere 1865: 484 perf.; last in 1902.
• Don Carlos (Verdi), premiere 1867: 81 perf.; last in 1864.
• Hamlet (Thomas), premiere 1868: 384 perf.; last in 1938.
• Le roi de Lahore (Massenet), premiere 1877: 57 perf.; last in 1879.
• Polyeucte (Gounod), premiere 1878: 29 perf.; last in 1879.
• Henry VIII (Saint-Saëns), premiere 1883: 87 perf.; last in 1919.
• Le cid (Massenet), premiere 1885: 152 perf.; last in 1919.
• Patrie! (Paladilhe), premiere1886: 93 perf.; last in 1919.

Clip VDO

เพลงทั้งหมด สามารถหาได้จาก youtube.com หาชื่อ Meyerbeer1 จะเป็นผู้รวบรวมผลงานของไมเยอร์แบร์ไว้ทั้
Giacomo Meyerbeer – Les Huguenots – Introduction

Opera: Les Huguenots, Gran opera in five acts, first performance 29 February 1836, Paris Opéra, Paris. Libretto: Eugène Scribe & Émile Deschamps

Introduction: Des beaux jours de la jeunesse
Ensemble: De ces lieux enchanteurs
Scene: Sous ce beau ciel de la Touraine
Stretta: Bonheur de la table

Nevers: Dominic Cossa
Tavannes: John Wakefield
Thoré: John Noble
Cossé: Joseph Ward
De Retz: Glynne Thomas
Raoul de Nangis, a Prostestant nobleman: Anastasios Vrenios

Chorus: Ambrosian Opera Chorus

Orchestra: New Philharmonic Orchestra

Conductor: Richard Bonynge

http://www.youtube.com/watch?v=-_4u8VUT8_0

Giacomo Meyerbeer – Les Huguenots – Ouverture

http://www.youtube.com/watch?v=wtfCOF4rf4I

Rockwell Blake & Alketa Cela – Les Huguenots 1/2 First part of the famous duet in Les Huguenots (Act IV) – Metz 12/06/2004 – Note the incredible pianissimo high-d at the end

Rockwell Blake & Alketa Cela – Les Huguenots 2/2

Score

หาได้จาก http://imslp.org/wiki/Les_Huguenots_%28Meyerbeer,_Giacomo%29

Credit

blog นี้ เป็นส่วนหนึ่ง ของ วิชา MUS602 MUSIC SINCE 1900 ดนตรีก่อน ค.ศ. 1900 ซึ่ง ครอบคลุม ตั้งแต่ดนตรีในยุคกลาง (Medieval), เรเนซอง (Renaissance), บาโรค (Baroque), คลาสสิก (Classic), โรแมนติก (Romantic) แต่ไม่รวมถึง ดนตรีในศตวรรษที่ 20 (Twenty century music) นะครับ วิชานี้ สอนโดย อ.หง่าว บุญรัตน์ ศิริรัตนพันธ์

Blog ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด

• History 1: Ambrosian Chant เพลงโบสถ์ยุคกลาง นักบุญอัมโบรส
• History 2: โด๊-เร-หมี่ ซ่อนหล่า มาไง มารู้จัก Guido d’Arezzo กัน
• Histroy 3: Zarlino, Gioseffo
• History 4: Martin Luther’s hymns, A Mighty Fortress Is Our God” (G: Ein’ feste Burg ist unser Gott)
• History 5: Chaconne, Passacaglia
• History 6: Alessandro Scarlatti
• History 7: ประวัติและผลงาน Richard Wagner
• History 8: ประวัติและวรรณกรมดนตรีก่อนปี ค.ศ. 1900
• History 9: อุปรากร Les Huguenots & Grand Opera ของ Giacomo Meyerbeer